เมื่อเร็วๆ นี้มีหลายเรื่องที่มากระทบใจ

“ด้ายแดง” ละครที่กำลังออนแอร์กำลังงวดเข้ามาทุกที แม่ผัวผู้เลือดเย็นที่ชอบใช้ Fake News ปั่นหัวลูกชายลูกสะใภ้ กำลังใช้กลยุทธ์เดิมในการสร้างความร้าวฉานเข้าใจผิดระหว่างลูกและหลานตัวเอง แต่คราวนี้ดูท่าว่าความพินาศฉิบหายกำลังจะย้อนมาถึงตัว

What goes around comes around!

และก็มีเรื่องน่าขายหน้า ที่รัฐมนตรีไทยถูกหนังสือพิมพ์ออสเตรเลียประจานว่าเคยติดคุกที่นั่นในคดียาเสพติด โดยยืนยันว่ามีหลักฐานชัดเจน พร้อมเปิดเผย

แทนที่ฝ่ายถูกกล่าวหาจะแถลงไขให้หายข้องใจ นำหลักฐานมายันกลับ รัฐมนตรีกลับพูดจาคลุมเครือในประเด็นนี้ แต่กลับไปตอบโต้ด้วยท่วงทำนองว่ามีศัตรูทางการเมืองไปสร้างพล็อตให้สื่อต่างชาติมาโจมตีตัวเอง พูดลอยๆ แบบคลุมๆ เครือๆ ไร้หลักฐาน...และผู้ใหญ่ในรัฐบาลก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันเป็นการแก้ไขวิกฤติข่าวสารที่อ่อนด้อยมาก

ถ้ามันเป็น Fake News เราต้องแก้ลำและตอบโต้ด้วย “ความจริง” และชี้ให้สังคมเห็นว่า “ข่าว” นั้นๆ มัน “ปลอม” ตรงไหนบ้าง...แยกแยะ เปลื้องเปลือย ให้มันล่อนจ้อนต่อหน้าคนดูไปเลย ถึงจะสะใจ

เชื่อว่าป่านนี้ ผู้คนร้อยทั้งร้อยที่ได้รับข่าวสารเรื่องนี้ต่าง “เชื่อ” กันแล้วว่ารัฐมนตรีคนนั้นต้องเคยมัวหมองเพราะเรื่องนี้มาก่อนเป็นแน่

ไม่เชื่อลองทำโพลดูก็ได้!

Fake News เป็นเทรนระยะยาวอันหนึ่งที่น่าวิตกในโลกยุคใหม่

เพราะ Social Media ได้ทำลายสำนักข่าวและสื่อมวลชนที่น่าเชื่อถือลงเกือบหมด และอนุญาตให้ใครก็ได้ เสนอข่าวของตัวเผยแพร่ไปทั่วโลก โดยไม่มีการตรวจสอบก่อนนำเสนอ

เดี๋ยวนี้เรามี “กูรู” ปลอมๆ แทบทุกสาขา เกิดขึ้นเต็มไปหมดบนโลกโซเชี่ยล ทั้งๆ ที่ตัวตนจริงและระดับความรู้อาจเป็นได้แค่พวก “อยู่ในรู” แต่มันก็สามารถใช้ลีลาและความลวงจริงครึ่งเท็จครึ่ง หลอก Follower ให้เชื่อได้จนสนิทใจ

ความก้าวหน้าของเทคโนโลยีก็เป็นปัจจัยช่วยให้การสร้าง Fake News ง่าย ถูก และแนบเนียน ขึ้นมาก

เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่เฉพาะเรื่องขี้หมาเท่านั้นที่น่าเป็นห่วง เพราะแม้แต่การล่อลวงระดับชาติก็สามารถเกิดจาก Fake News ได้เหมือนกัน

รัฐบาลสหรัฐฯ ออกมาโจมตีรัสเซียว่าเป็นตัวปล่อยข่าวลวงเรื่อง “5 G ทำให้เกิดโรคสมองเสื่อม” เพราะต้องการถ่วงเวลาไม่ให้สหรัฐฯ พัฒนาเครือข่าย 5G สำเร็จเร็วเกินไป ซึ่งจะทำให้เกิด Competitive Advantage ทางเศรษฐกิจและการทหารอย่างมาก

คือหวังผลปั่นหัวคนอเมริกันว่า คลื่นและอุปกรณ์ที่ใช้ในระบบ 5G มันทำลายเซลล์สมอง ฯลฯ (เช่นเดียวกับที่กิจการขายไก่เคยใช้กลยุทธ์นี้สำเร็จมาแล้วกับคนรุ่นก่อน ในประเด็นความเชื่อเรื่อง “กินเนื้อวัว” อันตราย...หรือบาป...มากกว่าเนื้อไก่และเนื้อหมู)

หรือแม้แต่เรื่องรัสเซียแทรกแซงการเลือกตั้งครั้งที่ผ่านมา และจีนแอบขโมยข้อมูลความลับทางธุรกิจ และใช้เทคโนโลยีสอดส่องเป้าหมายระดับสูงของรัฐบาลและกองทัพ ซึ่งนำมาสู่การแบนหัวเหว่ย เป็นต้น

นั่นมันระดับ State-sponsored Fake News ที่หวังผลทั้งในเรื่องจารกรรมข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต (Cyber Espionage) และการจู่โจมคู่ต่อสู้ทางอินเทอร์เน็ต (Cyber Attack) กันเลยทีเดียว

ดังนั้น ประเด็นเรื่อง “Cyber Securities” หรือเทคโนโลยีที่มีไว้ต่อต้านการโจมตีทางไซเบอร์จึงเป็นเรื่องสำคัญมาก

เราติดตามเรื่องนี้อยู่ด้วย และคงจะได้เล่าให้ไดอารี่ที่รักฟังในโอกาสหน้า เราว่ามีโอกาสในการลงทุนดีๆ อยู่แยะกับกิจการประเภทนี้

กลับมาเรื่อง Fake News ซึ่งประเด็นหนึ่งที่เราค่อนข้างกังวล คือการเติบโตของสิ่งที่เรียกว่าวีดีโอหรือคลิปประเภท “DEEPFAKE”

เราว่าตัวนี้น่ากลัว!

ไอ้ตัวนี้ มันเป็นคลิปวีดีโอที่สร้างขึ้นโดยอาศัยเทคโนโลยี AI (Artificial Intelligence) มันดูเหมือนจริงทุกอย่าง ทั้งคำพูดคำจา หน้าตา ท่าทาง น้ำเสียง และบรรยากาศ...แต่มันเป็นของปลอม

พวกเราลองคลิกดูคลิปนี้น๊ะ... 

สังเกตหน้าตาของ Bill Hader ตอนพูดถึง Tom Cruise และ Seth Rogan ช่วงนั้นหน้าตาท่าทางและคำพูดเขา กลายเป็น Cruise และ Rogan ไปเลย...เป็นไง เหมือนเป๊ะเลยใช่ปะ

ลองคิดดูว่า ถ้าเกิดมีคนไม่หวังดี สร้าง Deepfake เป็นบทสัมภาษณ์หรือคำแถลงของประธานาธิบดีสหรัฐฯ หรือจีน หรือเกาหลีเหนือ หรืออิหร่าน โดยให้พูดจาในเรื่องละเอียดอ่อน แล้วอัปขึ้น Social Media แล้วแชร์กันกระจายไปเป็นไวรัลอย่างรวดเร็ว...โลกมันจะไม่ยุ่งกันใหญ่เหรอ

แต่ถ้าเกิดซูซี่ลูกสะใภ้ สร้างคลิป Deepfake ว่ายายคุณนายด้ายแดง แอบพูดกับอาจูว่าให้ขโมยลูกสาวไปทิ้ง แล้วเปิดให้เจ้าสัวหลงเว่ยดูตั้งแต่แรกโน่น โศกนาฏกรรมต่างๆ ของครอบครัวมหามงคล อาจไม่เกิดขึ้น หรือไม่รุนแรงสลับซับซ้อนถึงขนาดที่เป็นอยู่เวลานี้ ก็ได้เหมือนกัน

ดังนั้น ประเด็นเรื่องการแยกแยะ Deepfake จึงสำคัญมาก เราคิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่ฝรั่งต้องคิดหาวิธีกันหนัก เพราะกำลังจะมีเลือกตั้งใหญ่ในสหรัฐฯ ปีหน้านี้

มันเป็นเรื่องระดับโลก และต้องอาศัยพละกำลังระดับโลก

สิ่งที่ผัวคุณเภาแห่ง “สามีสีทอง” กำลังเร่งปราบปรามอยู่ที่กระทรวงดิจิทัลนั้น มันแค่การไล่จับโจรกระจอก ระดับลักเล็กขโมยน้อยเท่านั้น เพราะเรื่องแบบนี้มันเกินความสามารถของรัฐบาลไทย

ได้ยินว่า บริษัทเทคโนโลยีระดับโลกหลายรายกำลังพัฒนาซอฟต์แวร์ที่ใช้ในการตรวจสอบเนื้อหาคลิปและข้อความทวีตกันอยู่

ฟอร์แมทใหม่นี้จะใช้เครื่องหมายดิจิทัล คล้ายๆ “พรายน้ำ” (Watermark) แปะไปบนเนื้อหาที่เป็นของจริง เพื่อให้แพล็ทฟอร์ม Social Media ทั้งหลายแยกแยะได้ว่าอันไหนของจริง ก็อนุญาตให้เผยแพร่ได้ แต่อันไหนที่เป็นของปลอม ก็ตัดทิ้งไป

พวกเขาเชื่อว่า เทคโนโลยีนี้จะช่วยให้ผู้คนกลับมาไว้วางใจคอนเทนท์บนโซเชี่ยลมีเดียได้ยิ่งกว่าเดิม

ใช้ “เกลือจิ้มเกลือ”

เมื่อคนเลวจงใจใช้เทคโนโลยีเป็นเครื่องมือในการทำชั่ว คนดีก็ใช้เทคโนโลยีเข้าแก้ไขป้องกันได้เช่นกัน

ใครจะว่ายังไงก็ตาม สำหรับเราแล้ว เรายังมองโลกในแง่ดีเสมอ

ไดอารี่เอ๋ย เรายังเชื่อว่าโลกจะต้องดีขึ้น และคนรุ่นใหม่จะต้องทำได้ดีกว่าคนรุ่นเรา

ไว้พบกับใหม่น๊ะ

ไดอารี่ที่รัก,

โอเล่ 11/09/62

Cr: Dear Diary / www.gosowealth.com

การดำรงชีวิตอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่อัตราดอกเบี้ยต่ำติดดินในขณะที่ตลาดหุ้นก็ร้อนแรง เป็นอะไรที่น่าอึดอัด และเป็นโจทย์ยากสำหรับการบริหารสินทรัพย์ของคนทั่วไป ภาคธุรกิจ และเจ้าของกิจการ

คสช. เป็นคณะปกครองที่ทำให้ “เศรษฐกิจ” กลายเป็น “การเมือง” หลังจากที่เศรษฐกิจแยกออกจากการเมืองมาได้หลายสิบปี

การให้ตรา “แผนยุทธศาสตร์ชาติ” ไว้ในรัฐธรรมนูญ คือการทำให้เศรษฐกิจ กลับสู่รากเหง้าเดิม คือกลับมาเป็นการเมืองอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากที่เศรษฐกิจกลายเป็นเรื่องทางเทคนิค เป็นเรื่องบัญชีทรัพย์สินหนี้สิน บัญชีผลผลิตมวลรวมหรือจีดีพี บัญชีดุลการค้า ดุลการชำระเงิน ดุลบัญชีเดินสะพัด อัตราดอกเบี้ย อัตราเติบโตทางเศรษฐกิจและอัตราเงินเฟ้อในระดับปีระดับไตรมาสและ ระดับรายเดือน หรือแม้กระทั่งการขึ้นลงของดัชนีตลาดหลักทรัพย์ เป็นต้น

ที่บอกว่า “กลับสู่รากเหง้าเดิม” เพราะสมัยแรกเริ่ม เศรษฐกิจกับการเมืองนั้น แยกกันไม่ออก ต้องมาคู่กันเสมอ

ดังมีคำในภาษาอังกฤษที่เรียกวิทยาการทางด้านนี้ว่า “Political Economy” ซึ่งมี คนแปลเป็นภาษาไทยว่า “เศรษฐศาสตร์การเมือง” นั่นเอง เพราะความอลังการของการวิเคราะห์ และปัญหาที่ Political Economy สนใจ นั้นมันไม่ใช่เรื่องทางบัญชี แต่เป็นเรื่องของ “ความมั่งคั่งของประเทศและสังคม” ความอยู่ดีกินดีของมนุษย์ ความอุดมของ ชีวิตคน ตลอดจนความขัดแย้งทางชนชั้น อำนาจต่อรองของกลุ่มต่างๆ ในระบบ เศรษฐกิจ ทั้งกลุ่มที่ครอบครองปัจจัย การผลิตและพลังการผลิตของสังคม กลุ่มทุน กลุ่มแรงงาน เป็นต้น เช่นถ้าเราบอกว่า ประเทศไทยเป็นประเทศที่ส่งออกอาหารเป็นบวกมาหลายสิบปีแล้ว และส่งออกได้เท่านั้นเท่านี้ต่อปี มีอัตราการเติบโตเท่านั้นเท่านี้ และแยกออกเป็นการส่งออกอาหารชนิดใดบ้าง เป็น แต่ละรายการทำบัญชีออกมาอย่างละเอียด เหมือนที่เราคุ้นเคยอยู่ในปัจจุบันนี้เราเรียกว่า “ตัวเลขทาง เศรษฐกิจ” เฉยๆ แต่ถ้าสามารถตอบได้ว่า อาหารที่เราส่งออกไปเป็นมูลค่าเท่านั้นเท่านี้ต่อปีดังกล่าว มีใครได้บ้าง และได้กันคนละเท่าไหร่  ใครได้มาก ใครได้น้อย ยุติธรรมหรือเปล่า เช่น

บริษัทซีพีได้เท่าไหร่?

เบทาโกรได้เท่าไหร่?

ผู้ถือหุ้นและพนักงาน แบ่งกันยังไง?

บริษัทขนส่งได้เท่าไหร่?

เจ้าของ E-commerce Platform ได้เท่าไหร่?

ห้องเย็นได้ไปเท่าไหร่?

บริษัทน้ำมัน ปุ๋ย อาหารสัตว์ พ่อค้าคนกลาง โรงสี ได้กันคนละเท่าไหร่?

และในจำนวนนั้นเป็นต่างชาติได้ไปเท่าไหร่?

แยกย่อยไปจนถึง ผู้ผลิตอาหารหรือเกษตรกรได้เท่าไหร่ ฯลฯ แบบนี้ ถึงจะเรียกว่า “Political Economy”

ดังนั้นการวางแผนเศรษฐกิจให้ได้ผล ผู้วางแผนและผู้บริหารเศรษฐกิจต้องมีข้อมูลในเชิง Political Economy ถึงจะรู้ว่าใครได้ใครเสียยังไงในแต่ละกิจกรรมทางเศรษฐกิจ

การทำให้เศรษฐกิจเป็นการเมือง และบริหารเศรษฐกิจโดยการวางแผนจากส่วนกลางมักต้องใช้อำนาจเผด็จการดังประเทศคอมมิวนิสต์ทั้งหลายเคยปฏิบัติมาแล้ว และยังคงปฏิบัติอยู่ เช่นในเมืองจีน เป็นต้น

หรืออย่างที่พรรคนาซีเคยทำมากับประเทศเยอรมนี ระหว่างปี ค.ศ. 1934-1945 โดยก่อนหน้านั้นพรรคฟาสซิสต์ก็เคยทำมาแล้ว กับอิตาลีและกลุ่มทหารบกก็ทำมาแล้ว ในญี่ปุ่นซึ่งในภาษาของลัทธิเศรษฐกิจ เขาเรียกว่า “State Corporatism” คือรัฐควบคุม เศรษฐกิจและนักการเมือง (หรือทหารหรือข้าราชการ) ควบคุมรัฐอีกทอดหนึ่ง แม้แต่ประเทศที่ใช้รัฐธรรมนูญแบบประชาธิปไตยเองก็เคยใช้ระบบนี้แบบกลายๆ เหมือนกันในบางช่วง เช่นสหรัฐอเมริกาและอังกฤษในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้น

หลังสงครามโลกครั้งที่สองมา มีประเทศที่ใช้ระบบวางแผนเศรษฐกิจจากส่วนกลาง และเผด็จอำนาจแล้วทำสำเร็จก็มีเช่น เกาหลีใต้และสิงคโปร เป็นต้น โดยประเทศเหล่านี้ โดยเฉพาะเกาหลีใต้นั้น เห็นได้ชัดว่ากว่าจะสำเร็จก็ต้องให้คนทั่วไปและกลุ่มแรงงาน เสียสละมิใช่น้อย เพราะรัฐบาลสนับสนุนบริษัทใหญ่ให้เอาเปรียบคนงานตัวเองเพื่อให้บริษัทใหญ่เหล่านั้นแข็งแรง และสามารถออกไปต่อสู้กับโลกได้หรืออย่างญี่ปุ่นนั้น แม้จะไม่ได้ใช้ระบบเผด็จการทางด้านรัฐสภา แต่ในระบบเอกชนนั้น บริษัทมีอำนาจเหนือชีวิตพนักงานในทุกด้านเพียงแต่วัฒนธรรมและจริยธรรมการทำงานของคนญี่ปุ่นมันทำให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นเรื่องปกติและยอมรับได้ อีกทั้งระบบราชการและข้าราชการของญี่ปุ่นนั้นสามารถมาก ทั้งยังซื่อสัตย์สุจริต ส่งผลให้เอกชนยอมรับและยอมตามอย่างไร้ข้อกังขา

แม้ผมจะเห็นด้วยอย่างยิ่งว่า “เศรษฐกิจ” ต้องเป็น “เศรษฐกิจการเมือง” แต่ผมคิดว่า วิธีบริหารเศรษฐกิจโดยการวางแผนส่วนกลาง และทำให้กลายเป็นการเมืองในรัฐธรรมนูญนั้น คงยากที่จะสำเร็จ

 บทความ : ทักษ์ศิล ฉัตรแก้ว

ใกล้ฤดูเลือกตั้งแล้ว เราจึงได้ยินคำหวานบ่อยขึ้น จากผู้ปกครองและบรรดานักการเมืองที่คิดจะเข้ามาชิงหรือขอแชร์อำนาจในการปกครองกับเขาบ้าง

"รัฐบาลของเราต่อไปจะต้องเป็นรัฐบาลของประชาชน" หัวหน้าพรรคการเมืองหลายพรรค รวมทั้งนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน พูดออกอากาศ ในความหมายคล้ายคลึงกันนี้

ท่านผู้อ่านคงทราบดีแล้วว่า ตั้งแต่ 1 ธันวาคมเป็นต้นมา กรุงปารีสได้ลุกเป็นไฟ

นับเป็นเวลาเกือบ 4 สัปดาห์ ที่ผู้ประท้วงซึ่งเรียกตัวเองว่า “Gilets Jaunes” หรือ "เสื้อกั๊กเหลือง" ได้ทำการเผารถรา ขว้างปาก้อนหินและเศษเหล็กใส่ตำรวจ ตลอดจนทุบทำลายกระจกและปล้นสะดมธนาคารและร้านรวง และได้ยึดถนนหนทางในหลายย่านไว้เป็นป้อมค่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ประตูชัย" (Arc de Triomphe) สัญลักษณ์สำคัญแห่งหนึ่งของกรุงปารีส ซึ่งตั้งอยู่ ณ Place Charles de Gaulle ตรงด้านปลายสุดของถนน Avenue Champs-Elysees อันมีชื่อเสียง โดยได้ทำการต่อต้านกับตำรวจที่ยิงแก๊สน้ำตาและรำกระบี่กระบองเข้าใส่ฝูงชน อย่างแข็งขันที่สุด และบ้างก็ขีดเขียนพ่นสีไปบนผนังของประตูชัย และทุบทำลายสิ่งของในชั้นใต้ดินจนเสียหายอีกด้วย และการประท้วงก็ได้ลุกลามไปทั่วประเทศ โดยมีคนตายไปแล้ว 4 คนและบาดเจ็บเกือบ 200

ประเมินกันว่าการประท้วงครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกครั้งในรอบ 50 ปี ดีกรีของความรุนแรง ไม่ด้อยไปกว่าเหตุการณ์ประท้วงใหญ่ของนักศึกษาและกรรมกรเมื่อคราวพฤษภาคม ปี 2511 ที่เรียกว่าเหตุการณ์ "Mei 1968”

ในครั้งกระโน้น นักศึกษาและประชาชนได้เข้ายึดมหาวิทยาลัยปารีสในเขต Left Bank และกะเทาะเอาแท่งหินที่ปูบนพื้นถนนมาทำป้องค่าย ตลอดจนเผาทำลายรถราและปล้นสะดมร้านรวงอย่างกว้างขวาง ผมเคยอ่านข้อมูลที่ไหนจำไม่ได้นานมาแล้วว่า Daniel Cohn Bendit ผู้นำนักศึกษา ทำนอง เสกสรรค์ ประเสริฐกุล ได้นำม็อบในครั้งนั้นเข้ายึด Arc De Triomphe เป็นที่ปราศรัยและได้ปัสสาวะลงไปในกองไฟแห่งนิรันดร์กาล (Flames of Eternity) ด้วย ซึ่งถ้าใครเคยไปเที่ยวประตูชัยก็จะต้องเห็นคบเพลิงนี้ลุกโชนอยู่ตลอดเวลา ใต้ประตูชัยแห่งนั้น ถือเป็นอนุสาวรีย์แห่งทหารนิรนาม ที่เคยพลีชีพเพื่อสาธารณรัฐฝรั่งเศสอีกด้วย

ขณะที่ผมกำลังเขียนต้นฉบับอยู่นี้ก็ปรากฏว่าประธานาธิบดีฝรั่งเศส Emmanuel Macron ได้ออกมากล่าวขอโทษออกทีวีพร้อมกับมอบแพ็กเกจใหญ่ให้ประชาชนอีก คือการลดภาษีและเพิ่มสวัสดิการบางอย่าง

“Au début, c’ était de la colère contre les impôts et le Premier ministre a réagi en annulant et en supprimant toutes les augmentations prévues pour le début de la nouvelle année. Mais cette colère est plus profonde. J’ estime que cela est juste à bien des égards ... Je vous ai peut-être donné l’ impression que cela m’ était égal, que j’ avais d’ autres priorités. Je sais que j'ai peut-être fâché certains d'entre vous avec mes mots" เขากล่าวตอนหนึ่งเป็นทำนองเสียใจแกมขอโทษ

ก็ต้องรอดูต่อไปว่า ม็อบจะพอใจและหยุดประท้วงหรือไม่ เพราะก่อนหน้านี้ รัฐบาลก็ได้เลื่อนการขึ้นภาษีน้ำมัน ซึ่งเป็นสาเหตุเบื้องต้นแห่งการประท้วง ออกไปอีก 6 เดือน (Six-Month Moratorium) แล้ว การประท้วงก็ไม่ได้แผ่วลงแต่อย่างใด แต่กลับรุนแรงขึ้นทุกวันๆ

ที่หยิบเรื่องนี้ขึ้นมาเขียน เพราะผมอยากชี้ให้ท่านผู้อ่านเห็นความข้อหนึ่งซึ่งผมคิดว่าสำคัญมากและควรนำมาพิจารณาถกเถียงกันอย่างละเอียด แต่ได้ถูกละเลยไป เพราะผู้คนไปให้ความสนใจกับความเป็นไปของม็อบและความรุนแรงต่างๆ เสีย จนกลบความสำคัญของประเด็นนี้ไป

อันที่จริง ปฐมเหตุแห่งความไม่พอใจมันมาจากเรื่องที่รัฐบาลต้องการขึ้นภาษีน้ำมัน และจะทำให้น้ำมันแพงขึ้น แต่เหตุผลเบื้องหลังของการขึ้นในครั้งนี้ มันเป็นเหตุผลที่หวังดีต่อโลกและคนรุ่นหลัง คือขึ้นภาษีน้ำมันเพื่อใช้กลไกตลาดบังคับให้คนลดการใช้น้ำมันลง แล้วหันไปใช้พลังงานสะอาดอย่างอื่นที่รัฐบาลมีมาตรการส่งเสริมสนับสนุนเป็นพิเศษ

เพราะรัฐบาลฝรั่งเศสนั้นถือเอาปัญหาโลกร้อน (Global Warming) เป็นวาระทางการเมืองที่สำคัญมาตั้งนานแล้ว และทำตัวเป็นผู้นำของโลกในเรื่องนี้อยู่ตลอดมา

เรียกว่าเป็นเหตุผล "รักษ์โลก" "เจตนาดี" และ "อยากทำความดี" ว่างั้น

แต่ราษฎรชั้นกลางของฝรั่งเศสเองกลับรับไม่ได้กับการที่ต้องใช้น้ำมันที่กำลังจะแพงขึ้น (เริ่มวันที่ 1 มกราคม 2562) และเริ่มใส่เสื้อกั๊กเหลืองออกมาประท้วงกัน

ตอนแรกรัฐบาลก็ไม่ได้สนใจ (อย่างที่ประธานาธิบดีออกมายอมรับตอนออกทีวีซึ่งผมนำมาแปะไว้ให้อ่านข้างต้นแล้ว) และประธานาธิบดีก็มั่นใจในเจตนาดีของนโยบายนี้ เลยมีข่าวว่าเขากล่าวขึงขังเป็นทำนองว่าจะไม่ยอมถอยเด็ดขาด เพราะมั่นใจในเจตนาดีของนโยบายนี้

"Nous ne changerons rien. Les taxes sur le carburant resteront en place et seront levées en 2019. Les taxes sur les véhicules polluants augmenteront également."

คือนอกจากจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงอะไรแล้ว ยังย้ำว่าจะขึ้นภาษียานพาหนะที่ก่อให้เกิดมลภาวะอีกด้วยในอนาคต

เห็นไหมครับ ว่ามันเป็นการท้าทายม็อบอย่างหนึ่ง

เขายังกล่าวเจตนาดีอีก (ซึ่งต่อไปผมจะแปลเป็นภาษาไทย) ว่า

"ความรับผิดชอบของผมง่ายนิดเดียว คือการันตีว่าราษฎรของเราทุกคน สามารถเข้าถึงพลังงานราคาถูกและสะอาดได้....เราต้องเลิกใช้เชื้อเพลิงฟอสซิล...ภายใน 30 ปี เราต้องเปลี่ยนจากฝรั่งเศสที่ 75% ของการใช้พลังงานมาจากฟอสซิล ไปเป็นฝรั่งเศสที่การผลิตและบริโภคพลังงานจะกลายเป็นพลังงานที่ปราศจากก๊าซคาร์บอนโดยสิ้นเชิงในปี 2050...และเราต้องการที่จะสร้างการขนส่งรูปแบบใหม่...ภายในปี 2030 จำนวนกังหันลมจะเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า แผงพลังแสงอาทิตย์จะเพิ่มขึ้นเป็นสี่เท่า...และเราจะนำกังหันลมไปตั้งอยู่กลางทะเลด้วย...."

ผมว่าถ้าคนชั้นกลางไทยได้ฟังนายกรัฐมนตรีของเรากล่าวทำนองนี้ ผมว่าส่วนใหญ่น่าจะเห็นด้วยและบางส่วนอาจจะชื่นชมด้วยซ้ำว่ามีวิสัยทัศน์ที่ถูกต้อง นอกเสียจากภาคธุรกิจเท่านั้นที่ไม่อยากต้องเสียเงินลงทุนเพิ่มกับการเปลี่ยนแปลงใหญ่อันนี้

แต่นี่ราษฎรฝรั่งเศส ซึ่งถือเป็นประเทศที่ก้าวหน้า มีวัฒนธรรมสูง และชนชั้นผู้นำของพวกเขาก็เคยเป็นตัวตั้งตัวตีในเรื่องนี้แท้ๆ กาลกลับตาลปัตรไปได้

ผมว่ามันน่าคิด เพราะราษฎรกลับไม่ไว้ใจผู้นำของเขาในประเด็นเหล่านี้ และถ้าใครติดตามเรื่องโลกร้อนมาอย่างใกล้ชิด ก็จะพบว่าระยะหลังมานี้ มีคนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่เริ่มจะไม่เชื่อ หรือไม่ก็มีความคิดทำนองว่า "ถึงโลกจะร้อนขึ้น แล้วไงหล่ะ?" หรือหลายคนที่เชื่อ แต่ก็ไม่เชื่อว่าการหันไปใช้พลังงานลม แสงอาทิตย์ หรือนิวเคลียร์ จะถูกและดีจริงอย่างที่โฆษณากัน

ยิ่งผู้นำอย่างประธานาธิบดีสหรัฐฯ ออกมาตั้งแง่กับเรื่องโลกร้อน ก็ยิ่งทำให้ประเด็นโลกร้อนถูกดิสเครดิตลงไปอีก

คนฉลาดที่คิดได้เอง สืบสวนสอบสวนข้อมูลด้วยเหตุด้วยผล ก็มักจะตั้งข้อสงสัยว่า คาร์บอนไดออกไซด์นั้นเป็นสาเหตุของโรคร้อนจริงหรือ หรือมันเป็นเพียงสมมติฐานเท่านั้น และเราคงตอบให้แน่ใจชัดเจนลงไปไม่ได้ทีเดียว เพราะเราพิสูจน์ไม่ได้ โลกไม่ใช่ห้องทดลอง ที่ควบคุมอะไรได้หมด

และถึงแม้มีคาร์บอนเพิ่มขึ้น แล้วมันไม่ดีจริงหรือ เพราะอย่าลืมว่า พืชทั้งมวลต้องการคาร์บอน ยิ่งคาร์บอนมาก พืชก็จะเจริญเติบโตได้ดี และพื้นที่เขียวชอุ่มย่อมเพิ่มขึ้น

พวกเขายังรู้อีกว่า ในอดีตอันไกลโพ้น โลกก็เคยเผชิญกับภาวะโลกร้อนมาแล้ว และรุนแรงกว่าปัจจุบันหลายเท่าพันทวี บรรพบุรุษของเราก่อนที่จะพัฒนามาเป็น Homo Sapiens ก็เคยผ่านยุคน้ำแข็ง แล้วก็เข้ายุคโลกร้อน น้ำแข็งละลาย แล้วก็กลับเป็นยุคน้ำแข็ง แล้วก็กลับเป็นโลกร้อน กลับไปกลับมาแบบนี้หลายเที่ยว ในทุกๆ 100,000 ปี

พวกเขาจึงคิดว่าโลกร้อนรอบนี้ มันเป็นการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ ที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง สุดที่มนุษย์จะไปก้าวล่วงและมีอิทธิพลต่อ แต่สุดท้ายมนุษย์ก็จะต้องปรับตัวได้อยู่ดี

เพียงแต่มันจะมีคนได้และคนเสีย

เช่นผู้คนในกรุงเทพฯ อาจต้องไร้ที่อยู่อาศัย เพราะถูกน้ำทะเลไหลบ่าขึ้นมาท่วมบ้านเรือนหมด แต่ก็อาจทำให้พวกที่มีบ้านแถวเขาใหญ่ กลายเป็นบ้านชายทะเลไป และทะเลทรายในเมืองจีน ในเอเชียกลาง ในแอฟริกา และในอเมริกาเหนือ ที่เคยแห้งผาก ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น ก็อาจจะกลับกลายเป็นพื้นดินอันอุดมสมบูรณ์ เพิ่มพื้นที่ผลิตอาหารให้โลก เป็นการแก้ปัญหาความอดอยากไปโดยปริยาย เป็นต้น

ไหนจะไซบีเรีย แคนนาดาเหนือ กรีนแลนด์ อลาสก้า ตลอดจนขั้วโลกเหนือขั้วโลกใต้ อาจจะกลายมาเป็นพื้นที่เพาะปลูกเพิ่มเติมเลี้ยงโลกได้ไหม ถ้าน้ำแข็งละลายเพราะอุณหภูมิโลกเพิ่มขึ้น... ฯลฯ แล้วราคาอาหารจะลดลงหรือไม่?

เหล่านี้ ล้วนยังไม่มีคำตอบซึ่งเป็นที่พอใจหรือเป็นข้อยุติ

เพียงแต่เป็นสมมติฐานแทบทั้งสิ้น

และตราบใดที่มันยังไม่มีคำตอบที่น่าพอใจสำหรับราษฎรหมู่มาก ย่อมหวังยากว่าพวกเขาจะต้องมาทนแบบรับภาระต่างๆ เพื่อการนี้

เหมือนกับที่ราษฎรฝรั่งเศสกำลังปฏิเสธภาระที่พวกเขาคิดว่าชนชั้นนำของพวกเขายัดเยียดให้

บทความโดย | ทักษ์ศิล ฉัตรแก้ว