ความงดงามตามธรรมชาติ ท้องทะเลอ่อนโยน เขียวครามกระจ่าง หาดทรายขาวราวหิมะเพิ่งร่วงหล่น
เกาะแก่งผาหินหยดย้อย ทั้งอยู่โดดเดี่ยวและเกาะกลุ่ม ทอดยาวสูงต่ำลดหลั่น จินตนาการให้เป็นสัตว์
ในเทพนิยาย แซมป่าโปร่งหลากสี ตลอดจนนำ้ตกอ้อยอิ่ง และปลาน้อยใหญ่...เหล่านี้ล้วนเป็น
“สินทรัพย์” ที่พระเจ้าหรือฟ้าประทานมาให้แก่มนุษย์

นักเศรษฐศาสตร์เรียกสิ่งเหล่านี้ว่า “Endowment” หรือ “Factor Endowment” หมายถึงความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรและปัจจัยการผลิต ที่มนุษย์สามารถนำมาสร้างสรรค์ต่อยอดให้เกิดมูลค่า ในกระบวนการสร้างความมั่งคั่งให้ตนเองและสังคม เพื่อเป้าหมายให้เกิดความอุดมของชีวิต

ทว่า กระทั่งบัดนี้ ยังไม่มีเทคโนโลยีอันใด ที่จะสามารถถ่ายทอดความงดงามตามธรรมชาติดังว่านั้น ให้ผู้คนสามารถรับสัมผัส หรือเสวยความงามอันนั้นได้ ตามที่มันงาม

เว้นเสียแต่ว่า คนคนนั้น จะต้องนำพาตัวเองมารับรู้ หรือเสวยและตักตวงเอาความงาม อย่างที่มันงาม ณ จุดที่มันตั้งอยู่นั้นพวกเขาจำต้องนำพา “อายาตนะ” ทั้งมวลของตนมารับสัมผัสความงามด้วยตนเอง

คือต้องพาดวงตาของตัวเองมาดูความงามที่ผันผ่านไปมาเป็นจังหวะตั้งแต่ยามเช้าจนตะวันตกดิน ต้องพาหูตัวเองมาฟังเสียงคลื่นลมและธรรมชาติสรรพสัตว์ ต้องพาจมูกตัวเองมาสูดรับกลิ่นสะอาดแห่งความสดชื่นเบิกบาน ต้องพาผิวหนังของตนมาสัมผัสกับความอบอุ่นไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป และต้องพาใจของตัวเองมารับสัมผัสกับความพอใจอิ่มใจสงบใจต่อธรรมชาติ ตลอดจนการปรุงแต่งทั้งมวลของผู้ประกอบการ ไม่ว่าจะเป็นอาหาร การบริการ ความสะดวกสบาย ความตื่นเต้นเร้าใจของกิจกรรม และความสงบใจของการได้พักผ่อนและการเป็นส่วนตัว ฯลฯ

นั่นจึงไม่แปลกเลย ว่า ณ บนพื้นโลกแห่งใด ที่มีความงามแห่งธรรมชาติตั้งอยู่ ย่อมเกิดอุตสาหกรรมท่องเที่ยวขึ้นรอบๆ บริเวณแห่งนั้น มากกว่าที่อื่น

เพราะยังไม่มีเทคโนโลยีอันใดสามารถ “Export” ความงามดังว่ามานั้น ออกไปสู่โลกหรือสู่ต่างถิ่นแดนไกลได้ โดยไ่ม่ลดทอนมันลง

หนทางเดียว คือจำต้องนำพาเอาตัวนักท่องเที่ยวมารับสัมผัสและ “Experiencing” ความงามนั้น ด้วยตัวของพวกเขาเอง

ผู้ประกอบการที่เก่งและประสบความสำเร็จ ล้วนต้องสามารถปรุงแต่งให้นักท่องเที่ยวเหล่านี้เกิดความพอใจ อิ่มใจ และติดใจ ระหว่างที่พวกเขารับสัมผัสกับความงามแห่งธรรมชาติอยู่นั้น

 The Fruits of The Sea

ชาวโลกล้วนลงความเห็นร่วมกันแล้วว่า ความงามตามธรรมชาติของท้องทะเลและหมู่เกาะตามแนวชายฝั่งอันดามันที่ทอดตัวผ่านภาคใต้ของไทยนั้น ไม่เป็นสองรองใครในภูมิภาคแถบนี้

จึงเป็นธรรมดาอยู่เองที่อุตสาหกรรมท่องเที่ยวจะเติบโตในแถบนี้

จำนวนโรงแรมในย่านนี้ โดยเฉพาะในเขตศูนย์กลางของความงาม เช่น ภูเก็ต กระบี่ และพังงา นั้นมีไม่ต่ำกว่า 100,000 ห้อง ทำรายได้มหาศาลให้ประเทศในแต่ละปี

แม้ความงามเหล่านี้จะ Export ออกไปไม่ได้เหมือนสินค้าเกษตรและสินค้าอุตสา-หกรรมทั่วไป ทว่า อุตสาหกรรมท่องเที่ยวก็สร้างรายได้จากเงินตราต่างประเทศเช่นเดียวกัน แต่ได้รับ Wealth Effect และ Spillover มากและกว้างกว่า เพราะชาวต่างชาติย่อมต้องนำพาตัวตนมาหาความสุขจากความงามเหล่านี้ในเมืองไทย ด้วยตัวเอง

ก่อให้เกิดเครือข่ายของกิจกรรมเชิงเศรษฐกิจต่อเนื่อง (จากการเดินทางเข้ามากินมาอยู่ของพวกเขา) มากมาย และด้วยความที่อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในระยะยาว ต้องอาศัยแรงงานมากกว่าเครื่องจักรเครื่องมือหรือสินค้าทุน (Labour Intensive) รายได้และมูลค่าเพิ่มแต่ละทอด จึงตกอยู่กับราษฎรไทยมากกว่าการส่งออกสินค้าปกติ

ผู้ประกอบการที่ดีในอุตสาหกรรมนี้ จึงควรได้รับการส่งเสริมสนับสนุน เพราะถ้ากิจการของพวกเขาประสบความสำเร็จ ก็ย่อมจะต้องส่งผลไปถึงความกินดีอยู่ดีของอีกหลายพันหลายหมื่นครอบครัว ที่เนื่องอยู่กับธุรกิจของพวกเขา

ผู้ประกอบการที่ดี ย่อมไม่ใช่พวกที่จะมาตักตวงเอากับธรรมชาติแถบนี้ อย่างมี “กำไรสูงสุด” เป็นตัวตั้ง

ทว่า พวกเขาย่อมต้องตระหนักเป็นอันดับแรก ถึงการถนอมรักษาความงามตามธรรมชาตินั้นไว้ ให้ Sustain และคงอยู่อย่างใกล้เคียงสภาพธรรมชาติ ควบคู่กันไปกับการบริหารจัดการให้เกิดมูลค่าเพิ่มต่อกิจการของตนเอง

นั่นคือวิสัยทัศน์ระยะยาว ที่จะ Manage ความงามตามธรรมชาติ ในฐานะ Asset ของส่วนรวม อันทรงคุณค่าที่พระเจ้าประทานมา ให้สามารถสืบทอดมูลค่า จนถึงรุ่นลูก รุ่นหลาน เหลน โหลน สืบไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เปล่งยศ สกลกิติวัฒน์ เป็นหนึ่งในผู้ประกอบการที่เข้าใจปรัชญาอันนี้เป็นอย่างดี

เขาเป็นรุ่นที่สามของครอบครัวผู้-ประกอบการ ที่สร้างและสะสมความมั่งคั่งของครอบครัว ด้วยการทำมาหากินกับความงามแห่งธรรมชาติของย่านนี้

อ่าวนางวิลล่า คือกิจการของครอบครัวซึ่งพัฒนามาจากบังกะโลแบบพื้นๆ เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน มาเป็นโรงแรมระดับ 4 ดาว ที่ได้รับความสำเร็จ อันเนื่องมาแต่ความเชื่อถือและความนิยมในหมู่นักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างชาติตลอดมา

“The ShellSea Krabi” คือโพรเจ็กต์ 5 ดาวล่าสุดของเขาและครอบครัว และของจังหวัดกระบี่

ด้วยงบลงทุนเกือบ 1,500 ล้าน เขาเนรมิตพื้นที่ริมทะเล ติดกับ “สุสานหอย” แลนด์มาร์กสำคัญ หรือ Heritage Sight Seeing ของกระบี่ ให้เป็นรีสอร์ตระดับ 5 ดาว รวมห้องพักขนาดใหญ่ 72 ห้อง และวิลลาหรูอีก 13 หลัง พร้อมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน ตามมาตรฐานโลกที่โรงแรมระดับ 5 ดาวพึงมี

และด้วยดีกรีมหาบัณฑิตทางด้าน Econometrics จากจุฬาฯ เขาคำนวณว่า Payback Period จะอยู่ราวๆ 7-8 ปี ด้วย Assumptions ว่า การท่องเที่ยวของกระบี่น่าจะเติบโตเฉลี่ยประมาณ 7% ต่อปี (ปีที่ผ่านมามีมูลค่ารวมประมาณ 75,000 ล้านบาท)

“The ShellSea” ถูกวาง Positioning ให้เป็นรีสอร์ตระดับ Hi-End ที่เน้นจุดขายคือ “ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม” ในราคาที่สมเหตุสมผล

อันที่จริง “ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม” นั้นเป็นจุดขายของกระบี่โดยรวมอยู่แล้ว และ “ราคาที่สมเหตุสมผล” ก็เป็นกลยุทธ์ที่กลุ่มยึดถือมาตลอดสามสิบกว่าปี ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่ได้ผลดี เพราะนักท่องเที่ยวสามารถสัมผัสได้

เปล่งยศเข้าใจดีว่า “ธรรมชาติและสิ่ง-แวดล้อม” เป็น Asset สำคัญของย่านนี้ ที่จำต้องช่วยกันถนอมรักษาเอาไว้ให้กับคนรุ่นหลังด้วย เขาจึงสนับสนุนให้ผู้ประกอบการใช้พลังงานสะอาดในสัดส่วนที่เพิ่มขึ้น และไม่เห็นด้วยกับการใช้ท้องถิ่นแถบนี้เป็นฐานการผลิตของอุตสาหกรรมหนักเพื่อการส่งออก

Story ของ ShellSea นั้นชัดเจน ว่าเป็นเรื่องราวที่ว่าด้วยหอย หรือเกี่ยวกับหอย

ตั้งแต่สถานที่ตั้ง ซึ่งถือเป็น “หาดทรายเม็ดสุดท้ายของสุสานหอย” เพราะสามารถเดินเลียบหาดทรายไปถึงกันได้

ตลอดจน ชื่อเรียก โลโก้ การตกแต่ง เฟอร์นิเจอร์ ยูนิฟอร์ม ธีมของสิ่งปลูกสร้าง สถานที่ อาหาร และบริการ

อาหารเช้าบนผืนทรายปนหินฟอสซิลที่สืบเนื่องมาแต่สุสานหอย ขณะที่พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นน้ำ ทว่าพระจันทร์ยังอ้อยอิ่งอยู่บนน่านฟ้านั้น สุดแสนจะโรแมนติก, Unique, และ Exclusive

อาหารเย็นบนเนินผา กับ Signature Cocktails พร้อมการแสดงควงไฟ พ่นเพลิง และมวยไชยา ท่ามกลางความเงียบสงบของธรรมชาติป่าโปร่งอันแวดล้อมและกลิ่นอ่อนๆ ของทะเลนั้น ช่าง Exotic เสียนี่กระไร

นี่ยังไม่นับเรือยอช์ตที่พาเราออกทะเลและได้ยลโฉมความงามแห่งทะเลกระบี่แบบ 360 องศา พร้อมอาหารเครื่องดื่มอย่างพอเหมาะพอดี

สิ่งเหล่านี้ เป็นจริงได้ด้วยการบริหารจัดการของมือปฏิบัติคนสำคัญคือ ชัชวาล แพนกุดเรือ ผู้จัดการทั่วไปของ The ShellSea นั่นเอง

ชัชวาลเป็นทั้งสมองซีกขวาและแขนขาของเปล่งยศ

ช่วยให้ Implementation ทุกด้านของธุรกิจสอดคล้องกับยุทธศาสตร์ที่วางไว้

ชัชวาลเป็นมือเก่าของ Sheraton คลุกคลีอยู่กับการบริหารจัดการโรงแรมระดับอินเตอร์ในย่านนี้มาหลายสิบปี กระทั่งสามารถพูดภาษาใต้แบบสำเนียงท้องถิ่นได้อย่างแนบเนียน อีกทั้งสมัยที่ทำงานกับ Sheraton ยังเคยได้ผ่านงานระดับบริหารโรงแรมและรีสอร์ตในเครือที่ต่างประเทศ ทั้งที่ Sydney และ Fiji ก่อนจะได้รับการโปรโมตให้ขึ้นเป็นผู้บริหารระดับ General Manager ซึ่งถือเป็นคนไทยคนแรกของเครือ Starwood Hotels and Resorts Worldwide, Inc. (บริษัทแม่ของเครือ Sheraton) โดยได้รับผิดชอบการบริหารภาพรวมทั้งหมดของ Sheraton Krabi Beach Resort ก่อนจะเข้ามาร่วมงานกับกลุ่มอ่าวนางวิลล่า

ชัชวาลเป็นมือเก่าในวงการโรงแรมและนับเป็น Key Success Factor สำคัญของธุรกิจ เพราะเครือข่ายคอนเน็กชันของเขา ทั้งในเชิงการ Recruit ทีมเสือทั้งร้อยกว่าคน และเครือข่ายของลูกค้า ซึ่งมี วิภา เพารา เป็นกำลังเสริมคนสำคัญ ช่วย Shape ให้ The ShellSea สามารถ Fulfill ไอเดียและเป้าหมายของผู้ลงทุนอย่างเปล่งยศและครอบครัวได้

Business Model ของเดอะเชลซี วางอยู่บนหลักการ 3 ประการ ที่เปล่งยศเรียกว่า “3 P” คือ Pride of Service, Privacy, และ Premium Product

สมัยนี้ ใครก็สามารถสร้างและตกแต่งโรงแรมหรือรีสอร์ตให้เป็น Premium Product ได้ไม่ยาก

แต่ทว่า การบาลานซ์ให้โรงแรมหรือรีสอร์ตนั้น สามารถบริการจัดการได้อย่างเยี่ยมยอด โดยไม่รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของลูกค้า ในขณะที่ต้องคำนึงถึงมาตรฐานในระดับ Hi-End อยู่ตลอดเวลา นั้นเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

ทุกวันนี้ เทคโนโลยีบังคับให้คนต้องทำงานเกือบตลอดเวลา ตราบที่ยังไม่ปิดโทรศัพท์มือถือหรือ Social Medias ของตัวเอง

Privacy คือสิ่งที่สำคัญมาก

แน่นอน นักท่องเที่ยวย่อมต้องการอยู่กับตัวเองหรือครอบครัวหรือคนที่เขารัก แบบที่ไม่มีใครมารบกวน

“คนของผม ต้องเหมือนนินจา คือเกือบจะไม่ให้ใครเห็นตัว แต่ถ้าลูกค้าต้องการ พวกเขาจะโผล่มาทันที” ชัชวาลกล่าว

MBA เอาใจช่วยคนเหล่านี้ ขอให้ประสบความสำเร็จ

เพราะพวกเขา แม้ว่าจะเสี่ยงโชคเพื่อหวังผลตอบแทนของตัวเอง แต่สิ่งที่พวกเขาทำ มันน่าจะเป็น Case Study สำคัญ ในแง่ของกระบวนการร่วมสร้างความมั่งคั่งให้แก่ประเทศของเรา ในแบบที่ทุกคนควรต้องศึกษาไว้และติดตามให้เป็นบทเรียน

เรื่อง : กองบรรณาธิการ